Het Huis Elfae - een duister gilde - fragment

Het was een uur na zonsopkomst en het was nog stil in de straten van Corentin-Zuid. De koets reed met ratelende wielen de stadspoort binnen en de klepperende hoeven van de donkinns deden menig Florestijn in zijn warme bedje wakker schrikken, gapen en, na een blik op de zandloper, zich nog eens lekker omdraaien. Ook de koetsier gaapte luidkeels. Hij was op speciaal verzoek vanochtend al bij het ochtendgloren op de bok geklommen om zijn vrachtje bij de bruggen van Corentin af te leveren, een vrachtje bestaand uit een tenger meisje met een spits gezicht waarin een paar vreemde ogen de wereld zelfverzekerd aankeken, en een wat verlopen magiër met een stoppelbaard van twee dagen en een mantel vol vlekken. Maar het kon de koetsier niet veel schelen hoe zijn passagiers eruit zagen. Ze hadden dik betaald voor het ritje en als ze zo nodig op dit vroege uur al bij het eindpunt wilden arriveren, dan leverde hij ze graag af; des te sneller zat hij zelf lekker in een knusse taveerne waar ze gebakken eieren als ontbijt serveerden.
De bruggen kwamen in zicht en de koetsier glimlachte tevreden, het ritje zat erop. Hij klom van de bok en wandelde naar het deurtje, dat hij opende met de gebruikelijke kreet: 'Eindbestemming. Allemaal uitstappen!'
Ailinn greep haar spullen bij elkaar en klom haastig uit het rijtuig. Ze bestudeerde het uitzicht. 'Daar ligt Floreste en daar Smeralde, van die kant kwamen we. En daar... daar gaan we heen!'
'Hopelijk,' mompelde Odis. Het was hem nog nooit gelukt om de magische eilanden te betreden.