Heksenhei - fragment

Een koude wind deed de luiken rammelen. Het huis zuchtte en klaagde onder de buien die over de natte heide raasden. Het voorjaar wilde maar niet op gang komen en binnen zaten de drie vrouwen rondom het haardvuur dat gewoonlijk om deze tijd van het jaar al lang niet meer zo hoog opgestookt hoefde te worden.
De jongste strekte haar magere handen uit naar de warmte van het vuur en rilde.
De vrouw die naast haar zat veegde een lange sliert spierwit haar uit haar ogen en wierp haar jongere zuster een bezorgde blik toe.
'Ik heb het gewoon koud,' zei de rillende vrouw geruststellend.
Maar de oudere vrouw schudde haar hoofd. 'En je bent moe, veel te moe.' Ze liet haar ogen door de kille kamer dwalen. Haar blik bleef een paar tellen rusten op de kieren langs de raamkozijnen. 'Er moet hier nodig iets gebeuren.'
'Ja,' beaamde de derde vrouw plotseling en ze veerde overeind. 'We zijn veel te braaf geworden. Volgens mij zijn we zo langzamerhand door iedereen vergeten.' Met een geërgerd gebaar trok ze de zwarte omslagdoek die ze droeg wat strakker om haar schouders.
'Vergeten worden was veruit het veiligst,' sprak de witharige vrouw berispend.
'Ik ben het zat.' Opnieuw werd er ongeduldig aan de zwarte doek gesjord. 'Als er niet snel iets gebeurt dan ga ik hier weg.'
'Waar zou je heen willen?'
Daar had de vrouw met de doek geen antwoord op. Maar ze rechtte haar rug. 'Ik denk dat het tijd is voor wat vers bloed.' Er kwam een glinstering in haar vuilgroene ogen. 'Ik heb het al vaker gezegd, Alba. Vers bloed of we sterven een langzame, kleurloze dood.'