De Tagliatelli's - fragment

'En, hoe was het op het schooltje?' wilde Eleonora weten.
'Ik heb een heel aardige meester,' knikte Polly, 'en hij gaat meedoen in mijn toneelstuk. Ik moet het nog schrijven hoor. O ja, en er zitten twee heel rare bleekscheten op school die iedereen pesten. Die mogen niet meedoen in m'n stuk. Tenzij ik over nare griezels ga schrijven.'
'Polly schrijft altijd toneelstukken,' vertelde Eleonora. 'En overal waar we komen, krijgt ze de mensen zo gek om mee te doen. Ze heeft jullie zeker ook al laten beloven om mee te spelen?'
'Nou...' begon Magnus.
'Nog niet allemaal,' vulde Rafi aan.
'En?' vroeg Polly. Ze keek de drie kinderen een voor een afwachtend aan.
Het bleef een paar seconden stil.
Toneelspelen was best leuk. Dat was het probleem niet. Maar als de Tagliatelli's meededen, dan werd het vast en zeker ruzie.
Als ze niet meededen trouwens ook. Er waren maar drie mogelijkheden:
1. De Tagliatelli's mochten niet meedoen van Polly. Dat zou al meteen heibel geven
2. De Tagliatelli's wilden niet meedoen. Dan zouden ze iedereen die wel wilde, flink belachelijk maken.
3. De Tagliatelli's deden mee. Dan zouden ze binnen de kortste keren de hele sfeer verpesten.
Toen schraapte Magnus zijn keel. Hij besloot om maar eens een keertje dapper te zijn. 'Natuurlijk doe wij mee,' zei hij schor. Het klonk als het gepiep van een angstig muisje en helemaal niet zo dapper als hij het bedoeld had. Hij beet op zijn lip en blikte schuchter naar zijn vrienden. Waarom deed hij dit? Deed hij het voor Polly? Maar hij kende haar nog maar twee dagen. Misschien kwam het omdat zij helemaal nergens bang voor leek te zijn. Dat wilde Magnus ook wel, nooit meer ergens bang voor zijn.
Maar Rafi en Lola keken hem huiverig aan. Daar had hij hen mooi met iets opgezadeld...